IK VERTREK
Door: Anja Koevoet
Blijf op de hoogte en volg Anja
05 Augustus 2015 | Nederland, Zaltbommel
Ik kijk het bijna nooit, dat programma van AVRO TROS, omdat ik altijd van twee dingen last krijg: jeuk en buikpijn.
Jeuk, vanwege de vrouwen die met een half woord Duits en drie woorden Engels gaan emigreren en denken dat een talenknobbel niet nodig is in een ingeslapen dorpje op het platteland van Hongarije. Jeuk, vanwege de mannen die zonder bouw- en horecavergunning toch maar vast beginnen met de fundering van hun vegetarische vijfsterrencamping met boerengolf voor nudisten.
En als ik heel eerlijk ben tegen mezelf, ook wel een beetje jeuk omdat ik hen ondanks dat toch bewonder. Je hele hebben en houden opgeven om je droom waar te maken. Iets in ons vindt dat mooi en dapper en intrigerend.
Maar vooral krijg ik er buikpijn van. Want wat kan ik me nog goed herinneren hoe hartverscheurend het is om afscheid te moeten nemen van je familie en beste vrienden. Hoe het zeer doet in je lijf als je wegrijdt uit de straat waar je jaren gewoond hebt, nog één keer achterom kijkt, wetend dat het op zijn minst een jaar duurt voordat je alles en iedereen weer in levenden lijve zult zien. Als er zo’n afscheid voorbij komt op tv, gaat er meteen weer een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel. Weg uit Nederland? Mij niet meer gezien.
De komende twee weken zal ik tientallen mensen ontmoeten die ook gezegd hebben: ‘Ik vertrek’. Op zoek naar geluk, naar betere kansen, naar veiligheid en vrede. Geen materiaal voor een avondje entertainment. Een ernstig probleem. Maar wel mensen. Mensen met een gezicht. ‘De’ vluchtelingenstroom, ‘het’ migratievraagstuk - ik ga de mensen achter die abstracte politieke kwestie ontmoeten.
Meisjes die afscheid moesten nemen van hun ouders en vriendinnen. Jongens die nog een keer achterom keken naar de stad waarin ze zijn opgegroeid, maar die onherkenbaar veranderd is door bombardementen. Mannen en vrouwen die hun hele hebben en houden hebben geïnvesteerd in een vlucht naar de vrijheid. Vastberaden ouders die hun kind hebben meegenomen op een gevaarlijke reis met een onzekere bestemming. In de hoop op onderwijs voor hun dochters, in de hoop op goede medische hulp voor de oorlogsverwondingen van hun baby’tje. Mensen die hun droom waar willen maken. Gezinnen met trieste verhalen die zich vastklampen aan de hoop op een betere toekomst. Iets in mij vindt dat mooi en dapper en intrigerend.
Ik maakte mijn plan en vertrok ooit naar Brazilië. En zaterdag vlieg ik naar Griekenland. De wereld is zo klein voor ons Nederlanders. Ik ben zo weer terug.
De deelnemers aan ‘Ik vertrek’ maakten hun plan en vertrokken. Ze konden gaan en staan waar ze wilden. De wereld is zo klein voor ons Nederlanders. Als hun missie niet slaagt, zijn ze zo weer terug.
Bootvluchtelingen op Lesbos hebben die vrijheid niet. De grenzen van Europa zitten potdicht. En hoe graag ze het ook zouden willen, misschien kunnen ze wel nooit meer terug naar hun eigen land.
Ik krijg er jeuk van. En buikpijn.
Jeuk, vanwege de vrouwen die met een half woord Duits en drie woorden Engels gaan emigreren en denken dat een talenknobbel niet nodig is in een ingeslapen dorpje op het platteland van Hongarije. Jeuk, vanwege de mannen die zonder bouw- en horecavergunning toch maar vast beginnen met de fundering van hun vegetarische vijfsterrencamping met boerengolf voor nudisten.
En als ik heel eerlijk ben tegen mezelf, ook wel een beetje jeuk omdat ik hen ondanks dat toch bewonder. Je hele hebben en houden opgeven om je droom waar te maken. Iets in ons vindt dat mooi en dapper en intrigerend.
Maar vooral krijg ik er buikpijn van. Want wat kan ik me nog goed herinneren hoe hartverscheurend het is om afscheid te moeten nemen van je familie en beste vrienden. Hoe het zeer doet in je lijf als je wegrijdt uit de straat waar je jaren gewoond hebt, nog één keer achterom kijkt, wetend dat het op zijn minst een jaar duurt voordat je alles en iedereen weer in levenden lijve zult zien. Als er zo’n afscheid voorbij komt op tv, gaat er meteen weer een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel. Weg uit Nederland? Mij niet meer gezien.
De komende twee weken zal ik tientallen mensen ontmoeten die ook gezegd hebben: ‘Ik vertrek’. Op zoek naar geluk, naar betere kansen, naar veiligheid en vrede. Geen materiaal voor een avondje entertainment. Een ernstig probleem. Maar wel mensen. Mensen met een gezicht. ‘De’ vluchtelingenstroom, ‘het’ migratievraagstuk - ik ga de mensen achter die abstracte politieke kwestie ontmoeten.
Meisjes die afscheid moesten nemen van hun ouders en vriendinnen. Jongens die nog een keer achterom keken naar de stad waarin ze zijn opgegroeid, maar die onherkenbaar veranderd is door bombardementen. Mannen en vrouwen die hun hele hebben en houden hebben geïnvesteerd in een vlucht naar de vrijheid. Vastberaden ouders die hun kind hebben meegenomen op een gevaarlijke reis met een onzekere bestemming. In de hoop op onderwijs voor hun dochters, in de hoop op goede medische hulp voor de oorlogsverwondingen van hun baby’tje. Mensen die hun droom waar willen maken. Gezinnen met trieste verhalen die zich vastklampen aan de hoop op een betere toekomst. Iets in mij vindt dat mooi en dapper en intrigerend.
Ik maakte mijn plan en vertrok ooit naar Brazilië. En zaterdag vlieg ik naar Griekenland. De wereld is zo klein voor ons Nederlanders. Ik ben zo weer terug.
De deelnemers aan ‘Ik vertrek’ maakten hun plan en vertrokken. Ze konden gaan en staan waar ze wilden. De wereld is zo klein voor ons Nederlanders. Als hun missie niet slaagt, zijn ze zo weer terug.
Bootvluchtelingen op Lesbos hebben die vrijheid niet. De grenzen van Europa zitten potdicht. En hoe graag ze het ook zouden willen, misschien kunnen ze wel nooit meer terug naar hun eigen land.
Ik krijg er jeuk van. En buikpijn.
-
05 Augustus 2015 - 21:39
Annelie:
Dus dat ga je doen op Lesbos... Topper ben je, dat je je zo inzet voor anderen. Veel bewondering voor. Ik wens je alle succes en plezier van de wereld. Gods zegen! Liefs, Annelie -
05 Augustus 2015 - 22:49
Debbie:
Mooi geschreven weer!! Zo...... JIJ! Mooi, dapper en intrigerend.
Vol met passie en liefde voor wat je gaat doen én voor hoe je het beschrijft.
Ik kijk uit naar je updates de komende tijd. Want dan voelt het een beetje alsof 'Ik Vertrek'.
Liefs! -
06 Augustus 2015 - 00:09
Gert Van Der Tuuk:
Wij gaan al voor de vijfde keer naar Lesbos, maar vier maal, dit was voor de trek van Syriërs naar het eiland.
Hoe kunnen we bijdragen aan hulp? Wat verwacht men van ons als vakantiegangers? Wat kunnen we meenemen vanuit het rijke NL om deze mensen of de Grieken aldaar te steunen?
Met vriendelijke groet , een tevreden Lesbosganger. -
06 Augustus 2015 - 15:22
Wendy:
Mooi geschreven Anja. Inderdaad de bittere waarheid. Je zou maar in hun 'schoenen' staan. Geef ze maar veel liefde en de juiste zorg en aandacht. Ik zie uit naar je volgende verslag!
Liefs Wendy -
01 September 2015 - 18:35
Dick Norg:
Dag Anja,
Binnenkort komen we ook voor een weekje op Lesbos.
We willen best komen helpen, waarmee zouden we jullie kunnen helpen ?
Zoals gewoonlijk verblijven we in Eftalou in Bella Vista dus vlak bij Molivos.
We horen graag van je.
met vriendelijke groet,
Dick en Klara Norg -
01 September 2015 - 19:18
Anja:
hallo Dick,
Wat super dat jullie een steentje bij willen dragen.
Ik ben inmiddelsr terug in Nederland maar mijn opvolgers zijn nog keihard aan het werk op het eiland. Jullie
helpen al enorm door onderweg flesjes water, koekjes, banaan uit te delen aan mensen die jullie zien lopen.
Geld bij de supermarkt inleveren en zeggen dat het voor refugees is, ook fijn! Vrijwilligers kunnen dan boodschappen doen. Vraag aan een van de vrijwilligers (ter plaatse goed herkenbaar aan de donkerblauwe boat refugee foundation shirts) welke supermarkten er mee doen.
Het meest geweldig zou zijn als jullie zo nu en dan een gezinnetje mee zouden kunnen nemen in een huurauto (een stukje) richting de hoofdstad Mitilini. Zoals het er nu voorjstaat rijden er geen bussen voor vluchtelingen meer naar de hoofdstad. Iedereen moet dus de bijna 70 km lange tocht te voet afleggen! Ook zwangeren, zieken, ouderen en moeders met baby's. Kinderen drogen snel uit, dus gevaarlijke reis. Wel altijd heel gezin meenemen.
Goede reis en veel succes!
Groeten Anja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
